Arrêt d'été n° 14 - SZAMOTUŁY puzzle en ligne

BI 330 2011-10-13

330

2011-10-13

130

Favoris

Vitraux de la collégiale Notre-Dame de Consolation et St. Stanislas l'évêque. Cette collégiale, datant de la première moitié du XVe siècle, est l'une des plus grandes églises gothiques de la Grande Pologne. <br />
À Szamotuły, nous avons également visité la tour noire Halszka du XIVe siècle.

Meilleurs résultats pour Taille

Meilleur temps

Meilleure précision

Jouez à un puzzle similaire

Arrêt d'été n ° 17 - STARGARD SZCZECIŃSKI puzzle en ligne

Arrêt d'été n ° 17 - STARGARD SZCZECIŃSKI puzzle en ligne à partir d'une photo

Arrêt d'été n ° 18 - SZCZECIN puzzle en ligne à partir d'une photo

Vitrail puzzle en ligne à partir d'une photo

Commentaires

Uf, zrobiłam ale bardzo trudne, wspaniałe detale

925 :)))

Najgorszy początek, potem leci z górki.

Jak tylko zobaczyłam ten witraż nie mogłam się doczekać kiedy się do niego dorwę bo przeczuwałam,że to będzie puzzlowa uczta.No i była.Nie jest trudny,już BI o to zadbała.Prawie nie ma takich samych fragmentów,trzeba tylko uważać.

Piękne witraże. Początek dość trudny, ale potem to już sama przyjemność!

No całkiem ekstra ;)) ale jestem skromna panienka! A jeszcze, co do Szamotuł. Pogoda tego dnia była całkiem niewyraźna. Stojąc pod basztą Halszki zastanawialiśmy się co dalej. Akurat jakaś grupa wchodziła do baszty, więc i my poszliśmy też mimo, że nie zapłaciliśmy za bilety. Ale pani była bardzo miła i powiedziała, że no problem i możemy zapłacić po wyjściu. Połaziliśmy po baszcie, zeszliśmy na dół, a tu czarno i już lecą pierwsze krople. Biegiem do kasy, nawet na resztę nie czekaliśmy i kłusem na tyły tego budynku, gdzie wchodząc zauważyłam, że była knajpka. Wpadliśmy już mokrzy. Klapnęłam na krześle i jak walnęło, to aż odskoczyłam w najciemniejszy kąt. Piekielnie boję się burzy od zamierzchłych czasów. Mając około 8 lat byłam latem pod Zakopanym. Wracaliśmy z wycieczki i kucnęłam pod gigantycznym smrekiem w wiadomych celach. I wtedy walnęło w tego smreczka, który rozpadł się, jak zapałka, na połówki biorąc mnie w swe objęcia. Dzięki tej burzy zjedliśmy przepyszną zupę gulaszową - knajpa nazywa się, ni mniej ni więcej, tylko Sanguszko. Oblizując się po obiadku, mój chłop z uśmiechem stwierdził: dobrze, że walnęło minutę później, jak już zeszliśmy z baszty. Zrobiło mi się miękko w kolanach, bo wyobraźnię mam doskonałą.