Θερινή στάση αρ. 14 - SZAMOTUŁY online παζλ

BI 330 2011-10-13

330

2011-10-13

130

Αγαπημένο

Βιτρώ από την συλλογική εκκλησία της Παναγίας της Παρηγοριάς και του Αγ. Στανίσλαος ο Επίσκοπος. Αυτή η συλλογική εκκλησία, που χρονολογείται από το πρώτο μισό του 15ου αιώνα, είναι μια από τις μεγαλύτερες γοτθικές εκκλησίες στην Μεγάλη Πολωνία. <br />
Στο Szamotuły, επισκεφτήκαμε επίσης τον Πύργο Black Halszka του 14ου αιώνα.

Τα καλύτερα αποτελέσματα για μέγεθος

Η καλύτερη στιγμή

Καλύτερη ακρίβεια

Παίξτε παρόμοιο παζλ

Καλοκαιρινή στάση αρ. 17 - STARGARD SZCZECIŃSKI online παζλ

Καλοκαιρινή στάση αρ. 17 - STARGARD SZCZECIŃSKI παζλ online από φωτογραφία

Καλοκαιρινή στάση αρ. 18 - SZCZECIN παζλ online από φωτογραφία

Θραύσμα από το βιτρό παράθυρο online παζλ

Σχόλια

Uf, zrobiłam ale bardzo trudne, wspaniałe detale

925 :)))

Najgorszy początek, potem leci z górki.

Jak tylko zobaczyłam ten witraż nie mogłam się doczekać kiedy się do niego dorwę bo przeczuwałam,że to będzie puzzlowa uczta.No i była.Nie jest trudny,już BI o to zadbała.Prawie nie ma takich samych fragmentów,trzeba tylko uważać.

Piękne witraże. Początek dość trudny, ale potem to już sama przyjemność!

No całkiem ekstra ;)) ale jestem skromna panienka! A jeszcze, co do Szamotuł. Pogoda tego dnia była całkiem niewyraźna. Stojąc pod basztą Halszki zastanawialiśmy się co dalej. Akurat jakaś grupa wchodziła do baszty, więc i my poszliśmy też mimo, że nie zapłaciliśmy za bilety. Ale pani była bardzo miła i powiedziała, że no problem i możemy zapłacić po wyjściu. Połaziliśmy po baszcie, zeszliśmy na dół, a tu czarno i już lecą pierwsze krople. Biegiem do kasy, nawet na resztę nie czekaliśmy i kłusem na tyły tego budynku, gdzie wchodząc zauważyłam, że była knajpka. Wpadliśmy już mokrzy. Klapnęłam na krześle i jak walnęło, to aż odskoczyłam w najciemniejszy kąt. Piekielnie boję się burzy od zamierzchłych czasów. Mając około 8 lat byłam latem pod Zakopanym. Wracaliśmy z wycieczki i kucnęłam pod gigantycznym smrekiem w wiadomych celach. I wtedy walnęło w tego smreczka, który rozpadł się, jak zapałka, na połówki biorąc mnie w swe objęcia. Dzięki tej burzy zjedliśmy przepyszną zupę gulaszową - knajpa nazywa się, ni mniej ni więcej, tylko Sanguszko. Oblizując się po obiadku, mój chłop z uśmiechem stwierdził: dobrze, że walnęło minutę później, jak już zeszliśmy z baszty. Zrobiło mi się miękko w kolanach, bo wyobraźnię mam doskonałą.