Ως πεζοδρόμιο ορίζεται ο χώρος στις πόλεις που προορίζεται για να περπατάνε οι πεζοί. Για αυτό τον λόγο και ονομάζεται πεζοδρόμιο. Διαφέρει από τον πεζόδρομο στο ότι συνυπάρχει με τον δρόμο.
Σε αρκετές πόλεις του κόσμου, το πεζοδρόμιο είναι υπερυψωμένο, ενώ σε κάποιες περιοχές απλώς οριοθετείται με διαγράμμιση. Στο πεζοδρόμιο μπορεί να βρίσκονται φυτεμένα δένδρα ή άλλα φυτά. Πάνω στα πεζοδρόμια βρίσκονται επίσης οι σημάνσεις για τα αυτοκίνητα.
Επειδή το πεζοδρόμιο είναι συνήθως υπερυψωμένο, δημιουργεί προβλήματα σε ανθρώπους με προβλήματα κινητικότητας που μεταχειρίζονται αναπηρικό καροτσάκι, αλλά και σε γονείς με καρότσι για τη μεταφορά του μωρού τους. Για το λόγο αυτό, στις γωνίες του δρόμου συνήθως δημιουργείται κατά την κατασκευή του πεζοδρομίου μια κλίση, ώστε να μην υπάρχει σκαλοπάτι, αλλά μια ομαλή μετάβαση από το δρόμο στο πεζοδρόμιο.
Διεθνείς οργανισμοί ορίζουν το ελεύθερο πλάτος διέλευσης πεζοδρομίου τουλάχιστον στα 1,80 ως 2,00 m στους μη εμπορικούς δρόμους και στα 3,00 ως 3,50 m στους εμπορικούς και στα σημεία συγκέντρωσης του κοινού (π.χ. στάσεις λεωφορείων). Το αντίστοιχο όριο της ελληνικής νομοθεσίας προβλέπει όριο τα 1,50 μέτρα, που αντιστοιχεί σε συνολικό πλάτος πεζοδρομίου τα 2 μέτρα. Σε περίπτωση επαρκούς πλάτους, μπορεί να συνδυαστεί & να συνυπάρξει με ποδηλατόδρομο.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες τα αυτοκίνητα απαγορεύεται κατά τη στάθμευσή τους να δεσμεύουν χώρο από το πεζοδρόμιο και αυτή η ενέργεια τιμωρείται με χρηματική ποινή (κλήση). Στις περισσότερες χώρες του πλανήτη ωστόσο, συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδας οι περισσότεροι δρόμοι και πόλεις έχουν κατασκευαστεί χωρίς οργανωμένο πολεοδομικό σχεδιασμό με αποτέλεσμα οι οδηγοί να αναγκάζονται να δεσμεύουν χώρο του πεζοδρομίου κατά τη στάθμευση προκειμένου να μην παρεμποδίζουν τη κυκλοφορία άλλων οχημάτων. Έτσι, στα περισσότερα αστικά κέντρα και της χώρας μας τα πεζοδρόμια έχουν καταληφτεί εξ' ολοκλήρου από σταθμευμένα οχήματα.
