Ο ορίζοντας είναι η φαινομενική γραμμή που χωρίζει τη γη από τον ουρανό, τη γραμμή που διαιρεί όλες τις κατευθύνσεις θέασης με βάση το αν τέμνει την επιφάνεια της Γης ή όχι. Ο αληθινός ορίζοντας είναι στην πραγματικότητα μια θεωρητική γραμμή, η οποία μπορεί να παρατηρηθεί μόνο όταν βρίσκεται στην επιφάνεια της θάλασσας. Σε πολλές τοποθεσίες, αυτή η γραμμή κρύβεται από γη, δέντρα, κτίρια, βουνά κ.λπ. και η προκύπτουσα τομή της γης και του ουρανού ονομάζεται ορατός ορίζοντας. Όταν κοιτάζετε μια θάλασσα από μια ακτή, το τμήμα της θάλασσας που βρίσκεται πλησιέστερα στον ορίζοντα ονομάζεται παράκτιο.
Ο αληθινός ορίζοντας περιβάλλει τον παρατηρητή και συνήθως θεωρείται ότι είναι ένας κύκλος, σχεδιασμένος στην επιφάνεια ενός τέλεια σφαιρικού μοντέλου της Γης. Το κέντρο του βρίσκεται κάτω από τον παρατηρητή και κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Η απόστασή του από τον παρατηρητή ποικίλλει από μέρα σε μέρα λόγω της ατμοσφαιρικής διάθλασης, η οποία επηρεάζεται σημαντικά από τις καιρικές συνθήκες. Επίσης, όσο υψηλότερα είναι τα μάτια του παρατηρητή από το επίπεδο της θάλασσας, τόσο πιο μακριά ο ορίζοντας είναι από τον παρατηρητή. Για παράδειγμα, σε τυπικές ατμοσφαιρικές συνθήκες, για έναν παρατηρητή με επίπεδο ματιού πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας κατά 1,70 μέτρα (5 πόδια 7 in), ο ορίζοντας βρίσκεται σε απόσταση περίπου 5 χιλιομέτρων (3,1 mi). Όταν παρατηρείται από πολύ υψηλές απόψεις, όπως ένας διαστημικός σταθμός, ο ορίζοντας είναι πολύ πιο μακριά και περιλαμβάνει μια πολύ μεγαλύτερη περιοχή της επιφάνειας της Γης. Σε αυτήν την περίπτωση, ο ορίζοντας δεν θα ήταν πλέον ένας τέλειος κύκλος, ούτε καν μια επίπεδη καμπύλη όπως μια έλλειψη, ειδικά όταν ο παρατηρητής βρίσκεται πάνω από τον ισημερινό, καθώς η επιφάνεια της Γης μπορεί να διαμορφωθεί καλύτερα ως ελλειψοειδές παρά ως σφαίρα.
