Αναγέννηση - online παζλ

Αναγέννηση

Η Αναγέννηση είναι μια περίοδος της Ευρωπαϊκής ιστορίας που σηματοδοτεί τη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στη νεωτερικότητα και καλύπτει τον 15ο και τον 16ο αιώνα και χαρακτηρίζεται από μια προσπάθεια αναβίωσης και υπέρβασης ιδεών και επιτευγμάτων της κλασικής αρχαιότητας. Συνέβη μετά την Κρίση του Ύστερου Μεσαίωνα και συνδέθηκε με μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Εκτός από την τυπική περιοδοποίηση οι υποστηρικτές μιας «μακράς Αναγέννησης» τοποθετούν την αρχή της στον 14ο και το τέλος της στον 17ο αιώνα..

Η παραδοσιακή άποψη εστιάζει περισσότερο στις πρώιμες νεότερες πτυχές της Αναγέννησης και υποστηρίζει ότι ήταν μια ρήξη με το παρελθόν, αλλά πολλοί ιστορικοί σήμερα εστιάζουν περισσότερο στις μεσαιωνικές πτυχές της και υποστηρίζουν ότι ήταν μια επέκταση του Μεσαίωνα. Ωστόσο οι απαρχές της περιόδου –η πρώιμη Αναγέννηση του 15ου αιώνα και η Ιταλική Πρωτοαναγέννηση από περίπου το 1250 ή το 1300– συμπίπτουν σημαντικά με τον Ύστερο Μεσαίωνα, που χρονολογείται συμβατικά περ. 1250–1500, και ο ίδιος ο Μεσαίωνας ήταν μια μακρά περίοδος γεμάτη με σταδιακές αλλαγές, όπως η νεότερη εποχή και, ως μεταβατική περίοδος μεταξύ των δύο, η Αναγέννηση έχει στενές ομοιότητες και με τις δύο, ειδικά στην όψιμη της πρώτης και την πρώιμη υποπερίοδο της δεύτερης.

Η διανοητική βάση της Αναγέννησης ήταν η εκδοχή της του ουμανισμού, που προήλθε από την έννοια της ρωμαϊκής humanitas και την εκ νέου ανακάλυψη της κλασικής ελληνικής φιλοσοφίας, όπως αυτή του Πρωταγόρα, που είπε ότι «ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων». Αυτή η νέα σκέψη εκδηλώθηκε στην τέχνη, την αρχιτεκτονική, την πολιτική, την επιστήμη και τη λογοτεχνία. Τα πρώτα παραδείγματα ήταν η ανάπτυξη της προοπτικής στην ελαιογραφία και η αναζωογόνηση της γνώσης κατασκευής σκυροδέματος. Αν και η εφεύρεση του μεταλλικού κινητού πιεστηρίου επιτάχυνε τη διάδοση των ιδεών από τον ύστερο 15ο αιώνα, οι αλλαγές της Αναγέννησης δεν ήταν ομοιόμορφες ανά την Ευρώπη: τα πρώτα ίχνη εμφανίζονται στην Ιταλία ήδη από τα τέλη του 13ου αιώνα, ιδιαίτερα με τα γραπτά του Δάντη και οι πίνακες του Τζιότο.

Ως πολιτιστικό κίνημα η Αναγέννηση περιλάμβανε την καινοτόμο άνθηση της λογοτεχνίας στα λατινικά και στις λαϊκές γλώσσες, ξεκινώντας με την αναβίωση της μάθησης του 14ου αιώνα με βάση τις κλασικές πηγές, που οι σύγχρονοί του απέδωσαν στον Πετράρχη, την ανάπτυξη της γραμμικής προοπτικής και άλλων τεχνικών απόδοσης μιας πιο φυσικής πραγματικότητας στη ζωγραφική και τη σταδιακή αλλά εκτεταμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στην πολιτική η Αναγέννηση συνέβαλε στην ανάπτυξη των διπλωματικών διαδικασιών και συμβάσεων και στην επιστήμη σε μια αυξημένη εξάρτηση από την παρατήρηση και την επαγωγική λογική. Αν και η Αναγέννηση είδε επαναστάσεις σε πολλές πνευματικές και κοινωνικές επιστημονικές αναζητήσεις, καθώς και την εισαγωγή της σύγχρονης τραπεζικής και του τομέα της λογιστικής, είναι ίσως περισσότερο γνωστή για τις καλλιτεχνικές της εξελίξεις και τη συμβολή πολυμαθών όπως ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι και Μιχαήλ Άγγελος, που εμπνεύστηκε τον όρο «Αναγεννησιακός Ανθρωπος».Η Αναγέννηση ξεκίνησε στη Δημοκρατία της Φλωρεντίας, ένα από τα πολλά κράτη της Ιταλίας. Διάφορες θεωρίες έχουν προταθεί για να εξηγήσουν την προέλευση και τα χαρακτηριστικά της, εστιάζοντας σε μια ποικιλία παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών και αστικών ιδιαιτεροτήτων της Φλωρεντίας εκείνη την εποχή: της πολιτικής της δομής, της προστάτιδάς της κυρίαρχης οικογένειάς της των Μεδίκων και της μετανάστευσης στην Ιταλία των Ελλήνων λογίων και των κειμένων τους μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους.Άλλα μεγάλα κέντρα ήταν πόλεις-κράτη της βόρειας Ιταλίας όπως η Βενετία, η Γένοβα, το Μιλάνο, η Μπολόνια και η Ρώμη. Από την Ιταλία η Αναγέννηση εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη στη Φλάνδρα, τη Γαλλία, τα Βρετανικά Νησιά, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία και αλλού.

Η Αναγέννηση έχει μια μακρά και πολύπλοκη ιστοριογραφία και, σύμφωνα με το γενικό σκεπτικισμό των διακριτών περιοδολογήσεων, υπήρξε μεγάλη συζήτηση μεταξύ των ιστορικών που αντιδρούσαν στην εξύμνηση της «Αναγέννησης» και μεμονωμένων πολιτιστικών ηρώων ως «ανδρών της Αναγέννησης» κατά τον 19ο αιώνα, αμφισβητώντας τη χρησιμότητά της ως όρου και ως ιστορικής οριοθέτησης. Ορισμένοι παρατηρητές έχουν αμφισβητήσει αν η Αναγέννηση ήταν μια πολιτιστική «πρόοδος» από τον Μεσαίωνα, θεωρώντας την αντίθετα ως μια περίοδο απαισιοδοξίας και νοσταλγίας για την κλασική αρχαιότητα, ενώ οι ιστορικοί της κοινωνίας και της οικονομίας έχουν αντίθετα εστιάσει στη συνέχεια μεταξύ των δύο εποχών, οι οποίες συνδέονται, όπως παρατήρησε ο Πανόφσκι, «με χίλιους δεσμούς».Ο όρος rinascita («αναγέννηση») εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Ζωές των Καλλιτεχνών του Τζόρτζο Βαζάρι (περίπου 1550), που ονομάστηκε η Αναγέννηση στη δεκαετία του 1830. Η λέξη έχει επίσης επεκταθεί σε άλλα ιστορικά και πολιτιστικά κινήματα, όπως η Καρολίγγεια Αναγέννηση (8ος και 9ος αι.), η Οθωνική Αναγέννηση (10ος και 11ος αιώνας) και η Αναγέννηση του 12ου αιώνα.